(ron mueck)
karanlıkta kalmanın gereği yok artık
delirdim
ne kendimi ne sevdiğimi kesebildim
delilik geldi
kedim anladı birtek
sevemedim onu sakin
deldi geçti tenimi
humma bıraktı heryerimde
tüm fahişelere keşlere sordum
bir çözümü var mı diye
üzülerek baktılar suratıma
bir çözüm mutlaka olmalı diye yineledim
köprünün parmaklıklarını gösterdiler
oradaki martıyı yakalayabilirsen
o ete aç hayvanı alt edebilirsen
deliliğinden kurtulursun dediler
martıya baktım
kafasını çevirdi
dişlerimi sıkarak koştum ona doğru
kanatlanarak biraz uzağa gitti
cebimdeki bıçağı çıkardım yanına geldim
tek bir hamleyle gövdesine sapladım
vahşi bir kırmızı kanatlara fışkırdı
martı ben daha ona bıçağımı değdiremedem
gözümü oymuştu
kanım yerinden yüzüme akarken bıçak sonsuz bir güvenle elimden kaydı gitti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder